Fléttudagur feðgina

Afar skemmtilegt framtak og líklega vísir að góðum degi. Ég mun þó ekki geta mætt á svæðið, enda ekki á landinu, orðin hálfsköllótt (þó ekki tannlaus) og líklega svona helst til í eldri kantinum  ... það þarf þó ekkert að vera.   Að læra flétta er hinsvegar án nokkurs vafa hið mesta þarfaverk.

.

Ég var mikil áhugamanneskja um fléttur á mínum yngri árum, þá sérstaklega þegar þær prýddu höfuðið á mér. Það var eiginlega ekki til betri tilfinning en að vera nýkomin úr baði, í hreinum náttfötum og með eina eða tvær fastar fléttur í hárinu, eða jafnvel fiskifléttu sem kom einnig alltaf sterk inn. Við vorum líka oft ansi glæsilegar systurnar á síðkvöldum, allar með fléttur í hárinu. Það gerðist þó auðvitað ekki fyrr en Max fór að fá eitthvað teljandi af höfuðhárum og Gveldí ákvað að leggja sokkabuxnagreiðslunum og nota sitt eigið hár til fléttugerðar.

.

Reyndar var það alltaf og undantekningarlaust mamma sem töfraði þessi listaverk fram á kollum dætra sinnar, en væntanlega eingöngu vegna þess að pabbi hafði ekki farið á námskeið.